Ter nagedachtenis aan Henny Kat hier een bewerkt interview met haar uit 2001 (Westerpost)
Ze had de pensioengerechtigde leeftijd al behaald, maar werd wegens gebrek aan goede krachten na vier jaar vut weer teruggeroepen door de Slootermeerschool waar ze van 1984 tot 1997 werkte. ‘Graag!’ was haar antwoord. Ongelooflijk dat Hennie Kat (65 jaar in 2001) zelf ooit met moeite haar diploma behaalde. Doorzettingsvermogen en liefde voor de kinderen maakten haar droom — juf zijn — waar.
De Mulo was een ramp. Daarvoor de lagere school ook. Ze kan zich er weinig van herinneren. De oorlogsjaren bezorgden haar geen zorgeloze schooltijd. Ze miste veel lesstof, wat haar jarenlang nog parten bleef spelen. Ook de Kweekschool kwam ze moeizaam door. Maar de trots die haar ouders uitstraalden — een arbeidersgezin met zeven kinderen, waarvan zij als enige ging studeren — dreven haar tot het behalen van haar doel: juf worden. “Als je maar doorzet, dan kom je er wel. Dat vertel ik altijd aan de kinderen.”
Hennie Kat spreekt uit ervaring. Ze had vroeger zelf veel moeite met de lesstof. Kreeg tijdens haar studie haar dictee terug vol rode strepen. Fel: “Maar ik wilde en ik zou.” En ze werd. In de praktijk, tijdens haar stages, bleek ze boven zichzelf uit te stijgen. Een openbaring. Iedereen was verrast hoe leuk en goed de jonge juffrouw Kat met de kinderen om kon gaan. Zij begreep de fouten die de kinderen maakten. Voelde goed aan wat er aan schortte en legde het op haar eigen manier uit. Stam plus t? Kat trekt een vies gezicht en verklapt haar ezelsbruggetje: “Blèh, ik lust geen thee. Hij wel. Dus hij krijgt (stam plus) thee.” Ze had er zelf moeite mee. En nu? Lachend: “Nu ben ik hartstikke goed in taal!”
Ze werd in het diepe gegooid. Kreeg meteen de vijfde klas (nu groep zeven) tijdens haar eerste stage. En ontpopte zich meteen tot het type juf waar ze vandaag de dag, alhoewel zeer geliefd, nog bekend om staat: een strenge juf. Kleine Henkie, een leerling uit dat eerste jaar voor de klas, beklaagde zich bij zijn moeder over die strenge juf. “Maar dat is de zus van neef Johan,” riep moeder uit bij het horen van Kats naam. De juf kreeg lucht van het verhaal van de kleine jongen en confronteerde hem daar mee. Ik streng? Snel trok Henkie zijn klacht in. Ze viel wel mee. Kat: “Ik begin altijd streng. Even de kat uit de boom kijken. Nu heb ik die reputatie. Tja, ik hou nu eenmaal van discipline. Rustig de trap aflopen, niet rennen. Niet snoepen in de klas. Geen kauwgum kauwen. Regels, regels, regels. Kinderen hebben dat nodig. Dat vinden ze prettig, heb ik gemerkt.”
“Ik heb zesentwintig jaar op de Burgemeester Rendorpschool lesgegeven. Een volle klas; vaak wel achtenveertig leerlingen. Maar toch was dat gemakkelijker dan tegenwoordig. Na de uitleg gingen ze aan de slag en dan kon je elk kind individueel aandacht geven. Nu heb je de helft van zo’n klas, maar de kinderen vragen veel meer aandacht van je.” Hoe groot of klein de klassen ook waren, Kat kent de meeste leerlingen nog bij naam of minstens van (het ondertussen volwassen geworden) gezicht. “Bent u niet juffrouw Kat?” wordt haar wel eens gevraagd. Inderdaad. “En hoe gaat het met je zusje?” is het antwoord dan. Alhoewel, de namen van de leerlingen van de laatste jaren, de meesten van buitenlandse komaf, vindt ze moeilijk te onthouden. “Al die moeilijke namen. Dat kan ik niet onthouden, hoor.” De eerste Marokkaanse jongen in haar klas herinnert ze zich nog goed. Hij kon geen woord Nederlands. Deed wel altijd mee, maar zei niets. Tot die ene keer, na drie maanden zwijgen, hij zijn vinger opstak en duidelijk zei: “Juffrouw, mag ik voorlezen?” Kat glundert weer als ze het vertelt. Had ie mooi al die tijd alles in zich opgenomen. De hele klas applaudisseerde toen hij had voorgelezen. Of ie het begreep was een tweede. Zo’n lieverd, zucht ze nu. Af en toe spreekt ze hem nog. Hij is bedrijfsleider. Een van de hoogtepunten uit haar tijd als juffrouw.
Sinds haar vut in 1997 stortte ze zich op het vrijwilligerswerk. Maar toen ze gevraagd werd terug te komen, kon ze niet wachten om weer les te gaan geven. Lichamelijk in de lappenmand, maar “werken is als een medicijn voor mij. Je bent lekker bezig en als je thuiskomt heb je wat te vertellen.” Enthousiast ging ze aan de slag met groep zeven. Haar voorkeur ging altijd uit naar hogere klassen. “Met oudere kinderen kun je beter praten en leukere dingen doen.” Dol op aardrijkskunde en geschiedenis geven. En op zingen. “Het belangrijkste vind ik dat de leerlingen mooi leren schrijven. Kinderen gunnen zichzelf tegenwoordig de tijd niet meer om netjes te leren schrijven.” En hoe lang ze nog blijft lesgeven? “Zo lang ze me nodig hebben.”
In juli 2005 is Henny Kat overleden. De Slootermeerschool en haar familie hadden haar nog nodig.
1409 keer bekeken