Als een prinses zwaaide ik naar iedereen
In de Jacob Cabeliaustraat stond een rij garages en wij woonden daarnaast. Voor de garage naast ons huis stond op een dag een hele mooie lichtgele auto. Vol bewondering stond ik te kijken en ik was dus zo'n (irritant) kind dat meteen allerlei vragen ging stellen aan de eigenaar. Ik vertelde hem ook alles wat mij bezighield en was niet bij die mooie auto weg te slaan. Natuurlijk wilde ik helpen met het oppoetsen van de auto en al kwebbelend poetste ik alsof mijn leven er van af hing. Toen de hele auto eruit zag om door een ringetje te halen kwam de grote verrassing. Voor in de auto zat een soort automaatje waar je kwartjes uit kon halen. (voor de parkeermeter) (toen dus ook al) Ik mocht een kwartje pakken en iedereen begrijpt dus wel dat ik nog heel vaak geholpen heb. Op een keer mocht ik een rondje meerijden en dat was de eerste keer dat ik in een auto zat. Als een prinses zat ik voorin en zwaaide naar iedereen die op straat liep. Een buurvrouw heeft toen mijn moeder gewaarschuwd dat het gevaarlijk was om bij die meneer in de auto te zitten want hij was getrouwd en had een buitenechtelijke verhouding met een vrouwtje uit Geuzenveld (Die man woonde trouwens zelf ook in Geuzenveld). Mijn moeder heeft toen tegen me gezegd dat ik me daar niets van aan moest trekken want op iedereen was wel wat aan te merken. Dat ben ik nooit vergeten, want ik begreep eigenlijk niet eens wat er aan de hand was. Die meneer had ook nog heel mooi wittig haar met een slag erin.
Het karretje van de Warmerdammen
Op een dag had mijn vader wieltjes met kogellagers op de kop getikt en er werd door de jongens een kar van gemaakt. Het was een geweldige kar en hij ging echt heel er hard. Op een zondagmorgen om een uur of acht waren we met onze nieuwe kar in de weer en reden keitjehard door de straat. Het enige nadeel van de kar was het lawaai dat hij produceerde en ik weet nog dat er op een gegeven moment een slaapkamerraam openging en dat meneer Hamel uit het raam riep of het afgelopen kon zijn met het oorverdovende karretjes lawaai. Wij schrokken ons een hoedje en dropen af naar huis. Het mooiste is eigenlijk dat we ons helemaal niet bewust waren van de ontiegelijke overlast die we veroorzaakten, maar we hadden heilig ontzag voor de buurtvaders en hebben nooit meer zo vroeg lawaai gemaakt. (hoop ik)
Klik hier voor de andere delen en alle andere verhalen van Marie-Anja.