Terug naar Osdorp

Een aantal jaren geleden (medio 2015) begon ik als zelfstandig ondernemer. Dat ging gepaard met veel problemen in mijn huwelijk en kort daarop volgde dan ook een scheiding (2016) en weer kort daarop (begin 2017) het overlijden van mijn moeder.
En dat maakte me wankel. Ik had het gevoel te leven op ijsschotsen, steeds te moeten springen van de één naar de ander en er net niet afglijden.

Daarom ging ik een jaarprogramma volgen voor persoonlijke ontwikkeling. Doelen stellen en daarnaartoe werken.
Iedere groepsbijeenkomst startte met een meditatieve sessie en bij één van die sessies was de opdracht om me voor te stellen dat ik aan het strand liep, daar zat een kindje te spelen en daar moest ik dan even mee meedoen en vervolgens bleek ik zelf dat kindje te zijn en moest ik dat kindje met me meenemen.
Tot en met het meespelen ging het goed, ik herkende mezelf in dat spelende kind. Maar toen ik opstond en het kindje mijn hand bood om het mee te nemen bleef het zitten en speelde rustig verder.
Daar schrok ik van en het maakte me verdrietig.

Intuïtief ben ik toen een paar dagen later in de auto gestapt en naar Osdorp gereden. Naar de Notweg waar ik geboren ben en de eerste 10, meest vormende jaren van mijn leven heb doorgebracht.
Ik parkeerde mijn auto op Hooge Venne en ben toen eerst achter langs ons blok gelopen en toen vanaf Blomwijckerpad/Groenpad de Notweg op.
Bij het portiek van 70/72 ben ik aan de kant van 70 op het trapje gaan zitten. Niet helemaal boven, net 1 tree daaronder. Rug tegen de muur en voeten tegen het hekje.
En ik heb alles wat er in me op kwam de revue laten passeren.
Ik was in het hier en nu op die mooie zonnige warme dinsdagochtend in oktober 2017. En in mijn hoofd speelde zich een soort film af van mijn eerste 10 jaar aan de Notweg.

De klimrekken van Remijden waar ik rondjes draaide om het rek. Waar ik taartjes bakte op de zandbakrand, waar mijn broer net geen hersenbeschadiging opliep door een val van het grote ronde klimrek, plat op zijn hoofd op de betonnen stoeptegels.
Ik zie op 6 hoog op de hoek het huis van Marjan.
Iets verder naar rechts de oude-van-dagen huisjes waar mijn vader altijd ging vissen. En waar ik vaak naast hem zat met een tot volwaardige hengel omgebouwd topeindje en vaak meer ving dan hij.
Vanaf waar ik zit kijk ik recht Remijden in naar de wand van de berg waar we vanaf sleeden. En ik zie links de flat waar Jeroen woonde.

Recht voor me zie ik het brandpaaltje waar je zo makkelijk een elastiek omheen kon leggen zodat je met 2 ook kon elastieken.
Of touwtje springen met het lange touw en dan 1 kant aan het hek van het trapje waar ik op zit gebonden. En als we met meer waren dan 2 draaien en de rest springen.
Ik zie Marjan die me op komt halen om naar de Heimansschool te gaan. Arm in arm huppelend. En ook zo weer terug na school en nadat we nog een tijd op het schoolplein hadden gespeeld. Knikkeren, touwtje springen, elastieken, hinkelen. Vaak voor de deur en net zo vaak als de school uit was op het schoolplein met de kinderen uit de klas.
Daar was ook Jessica, nog altijd een dierbare vriendin, al 53 jaar.
Het grappige is dat ik ook Brigitte zie. Toen nog dat meisje wat altijd ons pad kruiste omdat zij op Boutenburg woonde en op de Jac.P. Thijsseschool zat in de Van Suchtelen van de Haarestraat. In 1972 kwam ze schuin achter ons wonen in Alphen aan den Rijn en sindsdien zijn we vriendinnen, ook al 52 jaar.
Mijn lagere schooltijd begon ook aan de Jac. P. Thijsseschool. Mijn ouders kozen voor Montessori onderwijs en niet zoals zoveel andere ouders voor een school in de buurt.
Wij waren, en zijn nog steeds, Montessori kinderen.

Ik speelde ook vaak met jongens. Mijn broer is maar 13 maanden ouder dan ik en we waren altijd samen. Hij was bevriend met Michel, die schuin boven ons woonde en die vaak bij ons, met zijn rug tegen de kachel, een boek zat te lezen terwijl mijn broer dan allang weer buiten speelde.
En Arie die op Langswater woonde en ook toen we al verhuisd waren regelmatig kwam logeren.
Schoorvoetend werd ik als enig meisje toegelaten in de man-caves die ze bouwden op de berg. Maar naar Schateiland mocht ik nooit mee.

Wat vooral als een film zich in mijn hoofd afspeelde was zoals het toeging in ons gezin. De waarden en normen die daar waren. Hoe wij als kinderen gevolgd werden in onze ontwikkeling en hoe de keuzes van onze ouders daarop afgestemd waren. Alles was bespreekbaar en werd ook besproken, we kregen advies en steun. En vooral ruimte en respect.
Bovenal liefde!!
En natuurlijk kregen we ook weleens op ons kop als we rottigheid uithaalden, hoewel er dan altijd een glimlach twinkelde in de ogen van vooral mijn vader. We waren absoluut niet braaf maar blijkbaar wel acceptabel ondeugend.
Onze opvoeding heeft ons stevigheid en flexibiliteit meegegeven. Mijn ouders waren ruimdenkend en stonden open voor nieuwe dingen en anders denken. Iedereen was welkom bij ons thuis. Van vrienden en kennissen hoor ik altijd dat mijn ouders hele lieve mensen waren. En zo voel ik dat ook.
Niet de dwang om te presteren maar de motivatie om vooruit te gaan, te ontwikkelen, te leren, te gaan en te doen, was hun methode.
Zelfbewustzijn stond in onze opvoeding voorop. Weten wat je kan en niet kan, waar je vandaan komt en waar je naartoe wil.
Doe wat je leuk vindt en waar je goed in bent was de achterliggende gedachte.
"Recht zo hij gaat Mausje en neus op de horizon" zei mijn vader altijd.

En vooral die, had ik nodig.

Na een half uurtje ben ik nog een rondje Groenpad, Osdorpplein, Tussenmeer, Hoekenes, Osdorperban en weer Notweg gelopen.
Het kindje van het strand had mijn hand gepakt en liep vrolijk kwetterend met me mee.
En is gebleven.

Dat jaar kreeg ik voor mijn verjaardag van Tiny (alweer 50 jaar een lieve vriendin) een kalender. De mindfulness kalender die werd samengesteld door Jan-Paul van Spaendonck. Hij is samen met Fred Martin initiatiefnemer van het boek "van Andreasplein tot Zwarte Pad" over Nieuw West, wat voor mij altijd Osdorp zal blijven.
De kalender is weer zo'n link naar mijn verleden. En ook het boek waar ik ooit een stukje in mocht schrijven.
In toeval geloof ik inmiddels niet meer.

Na het afronden van het jaarprogramma volgde een periode van meer persoonlijke begeleiding. Om de 6 weken een intensief en confronterend gesprek waarbij ik steeds terug naar mezelf moest alsof ik opnieuw moest leren lopen.
Na zo'n gesprek ging ik dan soms weer even naar Osdorp. Rondje Notweg, Groenpad, Osdorpplein, Tussenmeer, Hoekenes en dan meestal Blomwijckerpad of een enkele keer de Osdorperban.
Het gaf me stevigheid en zelfvertrouwen. En de moed om door te gaan ondanks dat het soms zwaar was.
De laatste 3 jaar werd die behoefte om na zo'n gesprek naar Osdorp te gaan minder. De stevigheid was beklijfd.
Ik had het niet meer nodig.
En sinds een aantal weken zijn ook de gesprekken geëindigd. Ook die heb ik niet meer nodig.
Nu is het weer recht zo hij gaat en neus op de horizon.

Toch zo'n paar keer per jaar keer ik weer eens terug naar de plek die me het meest gevormd heeft. Waar de basis is gelegd voor alles wat ik nu ben en nog zal worden.
Dan vooral natuurlijk vanwege de nougatblokken van Jamin.
En op verzoek van Ron schrijf ik daar dan over.
En nu ga ik vanaf mijn plekje op de trap van het portiek van Notweg 70, waar ik dit stukje schreef, via Groenpad, Osdorpplein en Tussenmeer naar naar Praxis voor bijenbekjes (ook wel stootvoegroostertjes) en naar Meck en Holt voor de Mindfulness scheurkalender.