Onderweg naar het Confuciusplein passeerde je als eerste café Hesterman. Precies op de hoek was de ingang maar om het café en de andere winkels op het plein te bereiken moest je wel tussen paaltjes door. Dat waren betonnen paaltjes, iets lager dan de Amsterdammertjes uit die tijd.
Mijn moeder en ik hadden wel eens een botsing met die paaltjes.
Mijn eerste kennismaking met die paaltjes was pijnlijk. Mijn buurmeisjes deden er boksprong over, dus ik ook. Alleen ik was kleiner, dik en stijf,
Zij bokten hop, hop, hop achter elkaar over 3 of meer paaltjes heen en ik had al een aanloop nodig om over één paaltje te komen. De paaltjes waren voor mij te hoog. Eerst sprong ik er tegenaan maar na een paar pogingen kwam ik er wel bovenop maar er niet overheen. Au!
Het heeft even geduurd eer ik weer een poging dorst te wagen.
Mijn tweede kennismaking met die paaltjes was een paar jaar later met mijn fiets. Ik had, omdat ik na de vakantie naar de Prinses Irene Huishoudschool ging, een fiets gekregen. Nog zo goed als nieuw en dat was wat in die tijd!
Trots als een pauw ging ik met die fiets even snel een boodschap voor mijn moeder op het Confuciusplein doen. Of ik nou te hard aan kwam rijden, er zand lag of ik de ruimte verkeerd inschatte de paaltjes stonden voor mij niet wijd genoeg uit elkaar. Ik schampte met mijn trapper tegen een paaltje en hopla daar lag ik, met de fiets boven op me!
Mijn grootste zorg was of mijn fiets niet beschadigd was. Alleen het stuur stond scheef en ik had wat schrammen en blauwe plekken.
Lees ook 'Een schril contrast' van Anita Florijn
Gepubliceerd: 15 augustus 2006
