Ruud van KoertVol verwachting naar een aanbiedinkje loodsen we de onhandelbaar grote winkelkar de hal binnen. Onze route is altijd hetzelfde en dus komen we voor het brood bij het bier. ‘Een pilsje is tenslotte gelijk aan twee boterhammen’, verklaarde mijn oom lang geleden al.
De wat pittiger bierdrinker in mij spiedt rond en jawel, eenzaam op een stelling staat een kartonnetje met zes flesjes van het lekkerste bockbier dat ik tot nu toe heb geproefd: Dubbelbock van Brand, 7,5 % pittig robijnrood met een vleugje karamel, de cru exceptionelle onder de bockjes. Ik til het voorzichtig op want het karton wordt bijeengehouden door flinke stukken plakband. Echt het laatste exemplaar is! Boffer die ik ben.
We werken ons lijstje af en plaatsen de kar naast de lopende band voor een kassa. De caissière scant met één hand plichtmatig de producten. De andere hand is bij een naar ik denk gevaarlijker activiteit flink gewond geraakt, want die zit opzichtig verpakt in een al lang niet meer smetteloos wit verband. Ze arriveert bij de biertjes. ‘Mijnheer, de kassa geeft 29,95 aan dus ik denk dat u alleen een heel krat, d.w.z. 4 kartonnetjes kunt nemen.’ Ik riposteer: ‘Maar uh, er stond niet meer’. Inwendig hoop ik dat er ook echt niet meer is, want een heel krat is iets teveel.
De caissière kijkt hulpeloos in het rond op zoek naar assistentie voor dit schijnbaar ingewikkelde probleem, maar een oudere bediende biedt zijn diensten al aan, pakt omzichtig het pakketje bier op en snelt richting drankenafdeling. Ik wil hem naroepen dat we bij de daar aanwezige medewerker hebben geïnformeerd, maar hij is al tussen de schappen verdwenen. ‘Heeft u een momentje’, vraagt de jongedame vriendelijk, ‘we gaan het even voor u nakijken’. We wachten af. Een kleine tien minuten later verschijnt de senior in ons gezichtsveld, een sombere blik op zijn gezicht. ‘Er is niet meer van hetzelfde en Ger weet ook niet wat het dan los kost’. Dat wisten wij al.
Ik stel het duo voor om de 29,95 gewoon door vier te delen. De caissière draait zich hevig verschrikt naar me om. ‘Dan kan de computer de BTW niet meer berekenen’, zegt ze hoofdschuddend over zo weinig detailhandelskennis. Ik knik begripvol en laat daarmee mijn kans op een leuke discussie over hand- en hoofdrekenen liggen.
Senior staat intussen met twee secondanten over een ‘gewone’ kassa gebogen. Een stevig ogende dame en een slungelige jongeman die vooral niets wil missen van het mogelijke hoogtepunt van zijn werkdag. De dame kijkt ons aan, constateert het ongeduld dat inmiddels toch aan mij is af te lezen en beent naar ons toe. ‘U kunt dit meenemen, maar dan zullen we de BTW apart moeten berekenen en apart op de bon moeten vermelden’. Ik knik. ‘Goed plan!’, voeg ik er enthousiasmerend aan toe.
Het meisje achter de kassa krijgt nog enkele instructies en met een zucht van verlichting zet senior het gehavende karton op de lopende band. Op de plek waar het plakband door het heen en weer gesjouw iets heeft losgelaten schiet een van de flesjes naar buiten en spat op de grond uiteen in vele stukjes Brand. De man aanschouwt verstijfd het resultaat van zijn klantvriendelijkheid en mompelt: ‘Jezus, wat nu!’
De caissière draait zich weer naar mij om en begint: ‘Misschien kunnen we ……’. Met een handgebaar leg ik haar het zwijgen op.
‘Nee, laat maar. Ik ga naar huis en dan ga ik heel langzaam genieten van een biertje.’
De hele serie verhalen van Ruud vindt u hier: Ruud's Rondje
Gepubliceerd: 12 augustus 2006