Toen ik nog in Geuzenveld woonde ongeveer 16 jaar geleden, leerde ik Sam kennen. En dat ging zo. Ik, actieve dame, dol op spelletjes, zocht een schaakvriendin en zette daarvoor een advertenie in een krant. Reacties kreeg ik wel, maar niet van vrouwen wel van mannen. Zo kwam dan Jan daarna Piet dan kees enzovoort. Maar echte schakers waren dat niet.
Tenslotte kwam er ene Sam op dagen. Natuurlijk was het wel een beetje eng en spannend zo'n vreemde man in je huis. Maar nooit geschoten altijd mis en ... ik wou schaken thuis. Toen deze Sam dan voor de eerste keer bij mij thuis kwam was het meteen prettig om met hem te schaken. Niet dat hij zo'n groot licht was maar dat ben ik zelf ook niet. De tweede keer dat hij kwam begon hij pas echt te praten over dingen die ik interessant vond en boeiend. Ik hing aan zijn lippen en vond het fijn als hij er was. Het schaken veranderde toen in praten met elkaar. Wij zagen elkaar toen ongeveer een keer in de maand. Nu ik in Osdorp woon zien wij elkaar een keer per week.
Door de jaren heen hebben wij elkaar zeer goed - mag ik wel zeggen - leren kennen. Wij kunnenbijna alles tegen elkaar zeggen. We lachen en strijden en kibbelen wat af samen. Als Sam er is, is er reuring in huis, zo als hij dat zegt. Na de koffie, later de maaltijd, gaan wij sjoelen. Maar... niet om de kat zijn staart. Elke sjoelbeurt gaat om 50 eurocent. Dit alles gaat vaak met veel emoties en af en toe met geschreeuw gepaard. Want ... Sam is een echte felle Arubaan en ik een felle Amsterdamse. En een beetje vals spelen is hem ook niet vreemd. Maar dat vind ik juist zo leuk aan hem.
Sam aan de piano Foto: Tiny Fiddelaar, 8 december 2010 
Daarna spelen wij soms samen piano vandaar deze foto. Sam staat altijd open voor malle dingen van mijn kant. Doet daar ook altijd in mee. Want die muts op zijn hoofd is natuurlijk van mij. Ja, die sam is een schat en ik hoop nog héééééél lang met hem wekelijks door te brengen.