Rozen hebben doornen

We wonen al 30 jaar in de Vondelkerkstraat en beleefden er al veel. Toen wij er kwamen vormden we de jonge garde en beïnvloedden het straatleven. Inmiddels zijn wij wat anciënniteit én wat leeftijd betreft de senioren in de straat geworden. Velen kwamen en gingen en met hen nieuwe initiatieven en andere inzichten. Daarmee is er ook een voortdurende ontwikkeling in de mores in de straat.

Sommige ‘regels’ hebben alles doorstaan. Eén daarvan betreft het parkeren. Als er in onze doodlopende straat geen parkeerplaats is, is het ‘toegestaan’ in het pad, oftewel op de rijbaan, te parkeren. Dan wordt wel van je verwacht direct de wagen weg te zetten als er iemand uit wil. In die tijd wisten we welke auto bij wie en welk huisnummer hoorde en een briefje met het huisnummer of een telefoonnummer onder de ruitenwisser was de oplossing voor bezoek. Zo’n regel betekent nog niet dat het altijd goed gaat.
Eén keer ging het heel ver. Maarten van nummer 23-huis kwam aan het eind van de dag doodmoe thuis. Geen parkeerplaats, auto in het pad en dook direct in bed.
Later op de avond wilde het bezoek van de buren eruit en hoe er ook geclaxonneerd werd, niemand kwam opdagen. Velen, waaronder Maarten’s vrouw, bemoeiden zich ermee. Niemand wist van wie die auto was en er zat geen briefje onder de voorruit. Maarten was vergeten aan zijn vrouw te melden dat hij tijdelijk een andere auto had vanwege een reparatie aan zijn Volvo. Het bezoek bleef maar logeren. In die tijd belde je de politie niet voor zoiets …
De volgende ochtend stapte Maarten uitgeslapen in zijn auto en reed de straat uit. Maar voor het eind van de straat werd hij aangehouden door een buurman die hem voorhield wat er gepasseerd was.

Soms leidt een aardig initiatief tot een pijnlijke confrontatie. Vorige week lag op mijn fiets een briefje met het verzoek mijn fiets niet meer op die plek te zetten omdat daarmee de roos die er geplant was, zou beschadigen. Het briefje had als afzender ‘de bewoners van de Vondelkerkstraat’, alsof ik daar niet bij hoor …