De Tempéhbuurt is nu multicultureel!

Net als vele andere Indische Nederlanders kwam Margot op 15 augustus 1945, direct na de bevrijding van de Japanners, in een 2e oorlog terecht. Een burgeroorlog, een strijd om vrijheid van de Indonesiërs onder leiding van Soekarno. Die vrijheidstrijd duurde tot eind december 1949. Margot’s kinderjaren gingen voorbij en zijn doordrenkt met chaos, vijandigheid, geweld, gevoelens van onveiligheid en niet weten bij wie ze hoorde. Als Indisch meisje voelde zij zich Nederlands, maar ook Indisch. De Indonesiërs waren haar leeftijds- en buurtgenoten. Ze hoorde bij de een maar ook bij de ander. Vier jaar lang zag zij tieners en de ouderen vechten. Haar geboorteland kreeg een andere naam en een andere nationaliteit. Voor haar was dat heel verwarrend. Zij trouwde met Frans Rumkat, een Menadonees van het eiland Sulawesi (het vroegere Celebes). Frans kreeg werk in Makassar en beide gingen daar wonen. Daar zijn ook de 5 kinderen geboren.

Naar Nederland

Op 13 december 1964 werd het gezin min of meer gedwongen om naar Nederland te vertrekken. Zij wilde Nederlander blijven, dus moesten zij weg uit Indonesië. Met een vliegtuig kwamen zij via Bangkok op Schiphol aan en werden vandaar overgebracht naar een opvangcentrum in Bemmelen. Vandaar naar een contractpension in Beverwijk en vervolgens naar een contractpension in Almelo. Zo zwierven zij ruim anderhalf jaar van het ene naar het andere pension. Het koste het gezin ongelofelijk veel geld. Een goede opvang was er niet en een fatsoenlijke ondersteuning al helemaal niet.

Geuzenveld

Op 22 juli 1966 kwamen zij in de Philip H. Vingboonsstraat in Geuzenveld te wonen. De kinderen gingen naar de school ‘het Koggenschip’ en verlieten langzaam maar zeker allemaal het huis.
Een aantal van haar kleinkinderen kwamen vervolgens op de zelfde ‘ Koggenschip’school terecht. Margot is blij en gelukkig met haar eengezinshuisje. Het was indertijd groot genoeg voor 2 volwassenen en 5 kinderen en is nu voldoende groot om haar honderden klederdrachtpoppen en Chinese beeldjes onderdak te brengen. Haar hobby is het sparen van poppen, beeldjes en magneetfiguurtjes. Het hele huis is er vol van.

Tempéhbuurt

Toen zij bijna veertig jaar geleden in haar buurtje kwam te wonen werd deze buurt ‘de Tempéh’ buurt genoemd, omdat er zoveel Indische en Molukse gezinnen woonden. In haar straat woonden alleen maar Indische gezinnen. Nu wonen er voor en achter en op zij nog zes Indische families. Er zijn veel Turkse en Marokkaanse families voor in de plaats gekomen. Zij voelt zich erg op haar gemak in deze multiculti-gemeenschap. De buurt voelt goed, zij voelt zich er thuis. En heeft geen enkel probleem met de nieuwe Nederlanders. En zolang dat zo blijft en zij zelfstandig kan blijven is er niemand die haar uit haar buurtje haalt.