‘Des voormiddags 10.40 u ten Stadhuize te Amsterdam’ staat op de uitnodiging voor hun bruiloft te lezen. Een dik fotoalbum – gemaakt door zijn zus - bewaart alle kaartjes, foto’s en aantekeningen van de grote dag in 1958. “Ik vond hem maar niks,” ontnuchtert Nancy de fotoromantiek als ze vertelt over de eerste keer dat ze Theo zag. Buurthuis ‘Ons Huis’ was de locatie, op de Zeeburgerdijk, waar ze hun vrije tijd (re)creatief doorbrachten. Nancy: “Ik heb het wel twee keer uitgemaakt.” Ach ja, wat het was. Ze had gewoon veel andere interesses. Weekendjes weg, slapen in de jeugdherberg, culturele uitstapjes. Dat soort dingen, een beetje geitenwollen, dat was niks voor Theo Tanis. Hij knikt. “Dat was niks voor mij.”
Blauw
Maar dat jonge meisje, Wijnanda Root toen genaamd, was wel wat voor hem, wist hij. “Ze was lief en attent en dat is ze nog.” Toch lukte het hem Nancy voor zich te winnen. Uiteindelijk trouwde ze in het blauw, drie maanden zwanger. Maar dat was geen probleem voor de vooruitstrevende vrouw die tijdens de tweede feministische golf flink van zich zou laten horen. Nancy Tanis heeft haar verdere leven tot op het Binnenhof gepleit voor Baas in eigen buik, voor gelijkheid tussen man en vrouw, voor abortus en anticonceptie. Lokaal steekt ze de handen flink uit de mouwen. Nancy Tanis is plaatselijk bekend als een van de oprichtsters van vrouwenontmoetingscentrum De Hippe Heks en door haar enorme inzet op alle terreinen waar het vrouwen betreft. De betrokkenheid bij het vrouwenwerk leverde haar eerder niet alleen de titel vrijwilliger van het jaar op, maar ook een koninklijke onderscheiding in 2000.
Karbonade
Maar trouwen, kinderen krijgen en – in die tijd dus – stoppen met werken, waren wel onderdeel van Nancy’s leven. Kippensoep en karbonade stonden er op het menu de avond van hun trouwen. Nancy lachend: “Best sober, als ik het nu bekijk.” Ook de menukaart van de (bloedhete) trouwdag is ingeplakt tussen de foto’s, waarop te zien is dat na de maaltijd Nancy en Theo op de schouders werden genomen.
Voor de deur
‘U heeft toch al een woning,’ was het antwoord van het CBH toen het gezin Tanis – twee kinderen groot inmiddels - om een ruimere woning vroeg. Ze woonden op een halve woning in Oost. Een woningruil in de zomer van 1970 bood uitkomst. In Geuzenveld konden ze een beletage met vijf kamers betrekken. Een aantrekkelijke wijk, zeker vanwege de buurtwinkeltjes. Een buurt met veel schoolmeesters, politieagenten en tramconducteurs. Een buurt waar de buren elkaar kenden. Nancy: “’s Avonds zaten we voor de deur, terwijl de kinderen buiten speelden. De mannen trapten een balletje, de vrouwen kletsten.” Het burencontact is met de tijd veranderd, al zijn Nancy en Theo nog erg betrokken bij hun buurt. Zeker toen de bouw- en sloopplannen voor hun buurt bekend werden halverwege de jaren negentig. Theo was lange tijd voorzitter van de bewonersvereniging en beiden spraken mee als het ging om de plannen voor de buurt en de vele nieuwbouw.
Gehecht
En nu wonen ze in die nieuwbouw, met zicht op zowel hun oude woning als Haarlem, Osdorp en de havens. Acht hoog, dat was even wennen, maar ze zijn tevreden. En verliefd? Theo: “Ja, waarom niet?” Nancy: “We zijn aan elkaar gehecht.” Theo: “We kunnen niet zonder elkaar.” Nancy: “Als ik een paar dagen weg ben, zijn we blij elkaar weer te zien.”
Gepubliceerd: 23 juli 2008
