"Op volle zee aan boord"

Het was september 1946 en oorlog in Indonesië. De reis naar Nederland ging per boot en duurde maar liefst drie weken. Vooraleer op deze boot te geraken moesten zij eerst door vijandelijk gebied. Met sloepschepen van de Engelse Marine voeren ze via Madura en Java. Daarna moesten zij op volle zee aan boord komen van de boot, genaamd de Oranje. Eenmaal aan boord voeren ze naar Jakarta wat vroeger Batavia heette en zo naar hun eindbestemming: Rotterdam.
Toen deze enerverende reis tot een goed einde was gebracht werden de mensen op alfabetische volgorde verdeeld waar ze naartoe moesten gaan. Dit waren met name pensions. Als je al familie in Nederland had ging je daar naar toe. Lily en haar familie werden opgevangen in een hotel in Bergen voor twee weken. Daarna trokken ze in ijskoude winter —het vroor dat het kraakte- in een zomerhuisje in Schoorl. Hier mochten ze verblijven tot het zomerzeisoen geopend werd.
Omdat het niet zo eenvoudig was om een goede woning te vinden, huurden ze drie kamers in een groot huis van een weduwnaar voor erg veel geld. Een andere keuze hadden ze echter niet. Nadat er een jaar verstreken was, moest haar vader terug naar Indonesië voor de wederopbouw. Hij werkte daar bij de spoorwegen en deed dit nog vier jaar om daarna vervolgens met vervroegd pensioen te gaan. Zo kon hij weer terug naar Nederland keren om weer bij zijn gezin te kunnen zijn.
Lily wilde graag kleuterleidster worden en begon haar opleiding aan de Da Costakade in Amsterdam, en werkte zij in verschillende huizen tegen kost en inwoning. Dit was een erg onrustige tijd en ze was dan ook blij dat haar moeder een woning kreeg in Bergen aan Zee en ze daar kon intrekken. Haar studie vervolgde ze in Alkmaar en ze heeft haar studie daar ook afgerond. Haar praktijkexamen moest ze in Den Haag afleggen en lesgeven aan een vreemde klas. Hiervan kreeg ze wel de bibber maar het moest want het was landelijk zo bepaald.
Omdat er na haar afstuderen geen werk te vinden was als kleuterleidster werkte zij bij de Amsterdamse bank als typiste. Daar leerde zij haar man kennen. In 1952 trouwden zij en moest zij ontslag nemen. Dit was in die tijd zo. Als je als vrouw trouwde mocht je niet meer werken omdat de man kostwinner hoorde te zijn. Ondenkbaar in het huidige 2004!
In 1953 werd haar eerste kind geboren en 15 maanden later volgde een tweeling. Op dat moment woonden zij nog met zijn allen op een kamer van 20 m2 in de Vijzelstraat. Deze kamer kostte toen 25 gulden per maand, maar zij moest wel 700 gulden sleutelgeld betalen om deze kamer te mogen bewonen. In die tijd een vermogen!
Later kregen zij dankzij de baan van haar man bij de de Amsterdamse Droogdokmaatschappij - een scheepvaartbedrijf - een woning aan de Jan Cupidohof in Slotermeer. Hier woont zij nog steeds en ze heeft veel mensen zien komen en gaan. Op dit moment wonen er in het huizenblok nog drie mensen die zij nog vanaf het begin kent.
Terug naar het verleden. De regels van de woningbouwvereniging waren heel anders dan nu. Zo moest je bij een katholieke woningbouw ook zelf katholiek zijn, anders kwam je niet in aanmerking. De inspectie kwam regelmatig op huisbezoek om te kijken of de woning wel netjes was en of er dure huisraad in stond. Een gezin had bijvoorbeeld een tijgervel als wanddecoratie. Hiervoor moest weeldebelasting betaald worden. Je moest dus betalen voor het hebben van luxeartikelen zoals een televisie of houtsnijwerk. Nog een regel was dat je je wasgoed niet buiten te drogen mocht hangen. Dit mocht niet van de schoonheidscommissie want dat stond niet netjes. De mensen hadden daarom allemaal een droogzolder.
In de loop der jaren kreeg Lily nog twee kinderen erbij en tien jaar na haar trouwen, in 1962 ging Lily weer werken als invalster als kleuterleidster. Ze heeft maar liefst op dertien scholen ingevallen, verspreid over heel Amsterdam. Van Noord naar Zuid naar Oost en West. Haar jongste kind mocht in de box in haar klaslokaal staan. In 1970 haalde zij haar hoofdakte, zogenoemd:Akte B. Ze mocht nu als hoofdleidster worden aangesteld. Lily is nog steeds actief binnen de Brug, maar ze wil het nu wat rustiger aan doen. Bovendien heeft ze ontdekt dat er nog tal van andere leuke dingen te doen zijn.