Tien jaar (en verder)

Ik vroeg wat voor soort onderwerpen de bedoeling was. ‘Ach, dat maakt niet uit’, zei Jurriaan, ‘alles wat je schrijft over wat jij en je buurtgenoten beleven en beleefd hebben wordt onderdeel van het Geheugen.’ Hij kijkt naar buiten. ‘Neem bijvoorbeeld die prachtige vijgenboom in jullie tuin. Dat is toch bijzonder dat die zo mooi groeit hier. Daar zou je iets over kunnen schrijven. Maar ook kun je buurtgenoten die hier al lang wonen interviewen over hoe ze hier kwamen wonen en wat het leven hen hier gebracht heeft’. En zo geschiedde.

Tien jaar geleden werd ook Theo van Gogh gruwelijk vermoord. Door Mohammed B., bewoner van Nieuw West. Opschudding, verbijstering, ongeloof.
Als bewoner van een multiculturele wijk vreesde ook ik destijds dat er een harde wij - autochtone Nederlanders - en zij – Nederlanders van Marokkaanse afkomst - zou ontstaan. Letterlijk tegenover elkaar. Er smeulde het nodige vuur, maar gelukkig bleken er aan beide kanten voldoende verstandige mensen die hebben voorkomen dat het vuur ontvlamde tot een oncontroleerbare situatie.
Ik schreef al over allerlei mensen, hun afkomst en gezindten, maar deze gebeurtenis heeft me er nog bewuster van gemaakt dat het belangrijk is meer over elkaar te weten, achtergronden te leren en daarná oordelen boven vooroordelen te laten gaan. Ook het geheugen van ‘die ander’ vormt hem of haar.

Tien jaar later is er IS. Geografisch ver weg, maar door nieuwe media toch zo dichtbij. Woont er heimelijk een strijder om de hoek? Kan ik nog wel veilig over straat?
Velen zullen het zich afvragen. Velen zullen argwanend rondlopen. Velen zullen ‘die ander’ niet meer aan durven kijken, niet meer aan durven spreken. Maar dat moet juist wel! Niet wegkruipen voor elkaar. Praat. Vraag wat de ander bezighoudt. Zoek contact!
En laten er voldoende verstandige mensen zijn. Dan kunnen we verder werken aan ons Geheugen van West.